وداعًا لروساليا دي كاسترو



Aínda que con certo atraso, desexo render unha merecida homenaxe a Rosalía de Castro, autora que, a través dos seus versos, me fixo namorar desta lingua tan fermosa. Son consciente de que, nas traducións, parte da esencia e do encanto da poesía se perde inevitablemente; con todo, quixen compartir estes emotivos versos cos lectores árabes, convencida de que a súa forza e sensibilidade transcenden fronteiras e idiomas.

تُعدّ روساليا دي كاسترو إحدى أبرز الشخصيات الأدبية في القرن التاسع عشر، وهي شاعرة وروائية غاليثية وُلدت في سانتياغو دي كومبوستيلا في 24 فبراير 1837.

لعبت دورًا محوريًا في إحياء اللغة والثقافة الغاليثية إلى جانب كل من إدواردو بوندال ومانويل كوروس إنريكيث، كما تُعتبر من الممهّدين للشعر الإسباني الحديث جنبًا إلى جنب مع غوستابو أدولفو بيكر.

من أبرز أعمالها: «على ضفاف نهر السار» و «أوراق جديدة»، و «أناشيد غاليثية»، التي تنتمي إليها القصيدة التالية، حيث تصوّر مشهد مهاجر يستعد لركوب الباخرة متجهًا إلى القارة الأميركية، مودّعًا بحزن مسقط رأسه، كما فعل كثير من الغاليثيين في النصف الثاني من القرن التاسع عشر.

توفيت روساليا دي كاسترو بعد صراع مع مرض السرطان في مدينة بادرون، آ كورونيا، إسبانيا، في 15 يوليو 1885.



وداعًا أيتها الأنهر، وداعًا أيتها الينابيع
وداعًا أيتها الجداول الصغيرة

وداعًا، يا نظر عيوني
لا أدري متى سنلتقي
 
أرضي، يا أرضي
الأرض حيث كبرت
البستان الذي أحب
شجيرات التين التي غرست
 
مروجٌ وأنهارٌ ورياض
أحراج صنوبر تحركها الرياح
عصافير مزقزقة
بيت سعادتي
 
طاحونة بين أشجار الكستناء
ليالي القمر الصافية
أجراس ترن
في كنيسة القرية
 
توت العليق البري
الذي أعطيته حبي
طرقات بين القمح
وداعًا للأبد، وداعًا!
 
وداعًا للعظمة! وداعًا للفرح!
أغادر الدار حيث ولدت!
أغادر الضيعة التي أعرف
من أجل عالم لم أره!
 
أغادر أصدقاء من أجل أغراب
وأغادر الهضاب من أجل البحر
أغادر بالمختصر، كل ما أحب
ليتني أستطيع عدم المغادرة!
 
وداعًا، وداعًا سأذهب
يا عشيبات الجبّانة
حيث أبي مدفون
عشيبات مرارًا قد قبّلت
تراب قد ربّانا
 
ها هي تُسمع بعيدًا، بعيدًا جدًا
أجراس الحقول
لأجلي، أسفي علي
لن تدق أبدًا
 
ها هي تُسمع بعيدًا وأبعد
كل رنة بغصة
أراني وحيدًا، بلا ملجأ
آه يا أرضي، وداعًا! وداعًا!
 
وداعًا أيضًا يا عزيزتي...
وداعاً إلى الأبد قد يكون
أقول هذا الوداع باكيًا
من على ضفة البحر
 
لا تنسيني يا عزيزتي
إن مت من الوحدة
أميالًا في عمق البحر
آه يا بيتي، آه يا موقدي!


O texto orixinal en galego:

Adiós, ríos; adiós, fontes;
adiós, regatos pequeños;
adiós, vista d'os meus ollos,
non sei cándo nos veremos.

Miña terra, miña terra,
terra donde m'eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei.

Prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiñas d'o meu contento.

Muiño d'os castañares,
noites craras d'o luar,
campaniñas timbradoiras
d'a igrexiña d'o lugar.

Amoriñas d'as silveiras
que eu lle daba ô meu amor,
camiñiños antr'o millo,
¡adiós para sempr'adiós!

¡Adiós, gloria! ¡Adiós, contento!
¡Deixo a casa onde nascín,
deixo a aldea que conoço,
por un mundo que non vin!

Deixo amigos por extraños,
deixo a veiga pol-o mar;
deixo, en fin, canto ben quero...
¡quén puidera non deixar!

Adiós, adiós, que me vou,
herbiñas d'o camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos criou.

Xa s'oyen lonxe, moi lonxe,
as campanas d'o pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.

Xa s'oyen lonxe, máis lonxe...
Cada balad'é un delor;
voume soyo, sin arrimo...
miña terra, ¡adiós!, ¡adiós!

¡Adiós tamén, queridiña...
Adiós por sempre quizáis!...
Dígoche este adiós chorando
desd'a veiriña d'o mar.

Non m'olvides, queridiña,
si morro de soidás...
tantas légoas mar adentro...
¡Miña casiña!, ¡meu lar!







Comentarios

Entradas populares de este blog

Las buenas noticias siempre llegan... Aunque a veces tardan.

الوجه الآخر للذكاء الاصطناعي: تحديات بيئية متصاعدة

هل يمكن للذكاء الاصطناعي أن يحل محل الإنسان في مختلف المجالات الإبداعية؟