وداعًا لروساليا دي كاسترو
Aínda que con certo atraso, desexo render unha merecida homenaxe a Rosalía de Castro, autora que, a través dos seus versos, me fixo namorar desta lingua tan fermosa. Son consciente de que, nas traducións, parte da esencia e do encanto da poesía se perde inevitablemente; con todo, quixen compartir estes emotivos versos cos lectores árabes, convencida de que a súa forza e sensibilidade transcenden fronteiras e idiomas.
تُعدّ روساليا دي كاسترو إحدى أبرز الشخصيات الأدبية في القرن التاسع عشر، وهي شاعرة وروائية غاليثية وُلدت في سانتياغو دي كومبوستيلا في 24 فبراير 1837.
لعبت دورًا محوريًا في إحياء اللغة والثقافة الغاليثية إلى جانب كل من إدواردو بوندال ومانويل كوروس إنريكيث، كما تُعتبر من الممهّدين للشعر الإسباني الحديث جنبًا إلى جنب مع غوستابو أدولفو بيكر.
من أبرز أعمالها: «على ضفاف نهر السار» و «أوراق جديدة»، و «أناشيد غاليثية»، التي تنتمي إليها القصيدة التالية، حيث تصوّر مشهد مهاجر يستعد لركوب الباخرة متجهًا إلى القارة الأميركية، مودّعًا بحزن مسقط رأسه، كما فعل كثير من الغاليثيين في النصف الثاني من القرن التاسع عشر.
توفيت روساليا دي كاسترو بعد صراع مع مرض السرطان في مدينة بادرون، آ كورونيا، إسبانيا، في 15 يوليو 1885.
وداعًا أيتها الأنهر، وداعًا أيتها الينابيعوداعًا أيتها الجداول الصغيرة
وداعًا، يا نظر عيونيلا أدري متى سنلتقيأرضي، يا أرضيالأرض حيث كبرتالبستان الذي أحبشجيرات التين التي غرستمروجٌ وأنهارٌ ورياضأحراج صنوبر تحركها الرياحعصافير مزقزقةبيت سعادتيطاحونة بين أشجار الكستناءليالي القمر الصافيةأجراس ترنفي كنيسة القريةتوت العليق البريالذي أعطيته حبيطرقات بين القمحوداعًا للأبد، وداعًا!وداعًا للعظمة! وداعًا للفرح!أغادر الدار حيث ولدت!أغادر الضيعة التي أعرفمن أجل عالم لم أره!أغادر أصدقاء من أجل أغرابوأغادر الهضاب من أجل البحرأغادر بالمختصر، كل ما أحبليتني أستطيع عدم المغادرة!وداعًا، وداعًا سأذهبيا عشيبات الجبّانةحيث أبي مدفونعشيبات مرارًا قد قبّلتتراب قد ربّاناها هي تُسمع بعيدًا، بعيدًا جدًاأجراس الحقوللأجلي، أسفي عليلن تدق أبدًاها هي تُسمع بعيدًا وأبعدكل رنة بغصةأراني وحيدًا، بلا ملجأآه يا أرضي، وداعًا! وداعًا!وداعًا أيضًا يا عزيزتي...وداعاً إلى الأبد قد يكونأقول هذا الوداع باكيًامن على ضفة البحرلا تنسيني يا عزيزتيإن مت من الوحدةأميالًا في عمق البحرآه يا بيتي، آه يا موقدي!
O texto orixinal en galego:
Adiós, ríos; adiós, fontes;
adiós, regatos pequeños;
adiós, vista d'os meus ollos,
non sei cándo nos veremos.
Miña terra, miña terra,
terra donde m'eu criei,
hortiña que quero tanto,
figueiriñas que prantei.
Prados, ríos, arboredas,
pinares que move o vento,
paxariños piadores,
casiñas d'o meu contento.
Muiño d'os castañares,
noites craras d'o luar,
campaniñas timbradoiras
d'a igrexiña d'o lugar.
Amoriñas d'as silveiras
que eu lle daba ô meu amor,
camiñiños antr'o millo,
¡adiós para sempr'adiós!
¡Adiós, gloria! ¡Adiós, contento!
¡Deixo a casa onde nascín,
deixo a aldea que conoço,
por un mundo que non vin!
Deixo amigos por extraños,
deixo a veiga pol-o mar;
deixo, en fin, canto ben quero...
¡quén puidera non deixar!
Adiós, adiós, que me vou,
herbiñas d'o camposanto,
donde meu pai se enterrou,
herbiñas que biquei tanto,
terriña que nos criou.
Xa s'oyen lonxe, moi lonxe,
as campanas d'o pomar;
para min, ¡ai!, coitadiño,
nunca máis han de tocar.
Xa s'oyen lonxe, máis lonxe...
Cada balad'é un delor;
voume soyo, sin arrimo...
miña terra, ¡adiós!, ¡adiós!
¡Adiós tamén, queridiña...
Adiós por sempre quizáis!...
Dígoche este adiós chorando
desd'a veiriña d'o mar.
Non m'olvides, queridiña,
si morro de soidás...
tantas légoas mar adentro...
¡Miña casiña!, ¡meu lar!

Comentarios
Publicar un comentario